niedziela, 12 grudnia 2010

KODEKS POSTĘPOWANIA Z KONIEM



1. KOŃ JEST NAJWYŻSZYM DOBREM we wszystkich dyscyplinach jeździeckich.
2. Dobro konia jest ważniejsze od interesów hodowców, właścicieli, trenerów, jeźdźców, organizatorów i sponsorów zawodów oraz innych osób oficjalnych.
3. Wszystkie czynności pielęgnacyjne i zabiegi weterynaryjne muszą mieć na celu zdrowie i dobro konia.
4. Dbałość o zdrowie, higienę, odpowiednie żywienie i bezpieczeństwo konia powinna mieć miejsce zawsze i wszędzie.
5. Podczas transportu koni należy zwrócić szczególną uwagę na wentylację, karmienie, pojenie, bezpieczeństwo i właściwe otoczenie zwierząt.
6. Osoby zajmujące się końmi powinny nieustannie podnosić poziom swojej wiedzy na temat treningu, opieki, oraz śledzić postępy nauk zajmujących się koniem.
7. Kompetencje i umiejętności jeździeckie są elementami, które mogą być wykorzystywane wyłącznie dla dobra konia.
8. Koń jako istota żywa nie może być poddawana metodom treningu i jazdy uznawanych przez Międzynarodową Federację Jeździecką za brutalne.
9. Polski Związek Jeździecki ustala odpowiednie sposoby kontroli - wszystkich osób oraz instytucji podległych jego jurysdykcji - dotyczącej respektowania dobra konia.
10. Wszystkie przepisy dotyczące dobra konia obowiązują zawsze podczas treningów i wszelkich zawodów bez względu na ich rangę. Przepisy wszystkich dyscyplin jeździeckich powinny być nieustannie weryfikowane pod kątem dobra konia.

SPORT



Głównym kierunkiem wykorzystania koni, zarówno w Europie, jak i w Ameryce północnej, jest sport jeździecki i rekreacja konna. Ten rodzaj użytkowania koni będzie się z pewnością nadal rozwijał; jego popularność wciąż rośnie, przyciągając rzesze miłośników tych wspaniałych zwierząt. Nowoczesna hodowla zmierza ku temu, by konie nadawały się do sportu wyczynowego. Zróżnicowane cele użytkowe doprowadziły do wytworzenia wielu mniej lub bardziej wyspecjalizowanych ras, których hodowla stanowi nieraz ważną gospodarczo dziedzinę na danym terenie.
Polowanie czy gra w polo znane są już od wieków. Wyścigi konne stały się popularne na całym świecie w XVIII wieku. Konie wyścigowe lub konie pełnej krwi biorą udział w gonitwach i biegach terenowych z przeszkodami. Dla bezpieczeństwa zarówno jeźdźca, jak i konia dżokej powinien być doświadczony, a jego umiejętności duże. Konkurencje sportowe tego typu są niebezpieczne i upadek może zakończyć się poważnym uszkodzeniem ciała. Oprócz tradycyjnych wyścigów konnych istnieje wiele innych wyszukanych sportów, w których konie biorą udział. Wyścigi konne na śniegu, tzw. "skijoring", wymagają umiejętności i opanowania. Koń bez jeźdźca na grzbiecie ciągnie za sobą zawodnika na nartach, który trzyma dwa postronki połączone z uprzężą i powozi koniem za pomocą dwóch długich lejc. Sport ten może stać się szczególnie niebezpieczny, a nawet może dojść do śmiertelnego upadku w sytuacji, gdy zawodnik zaplącze się w postronkach koniach innego zawodnika.

Stany zjednoczone i Kanada znane są z imprez zwanych rodeo, w czasie których kowboj zagania bydło. Jednym z najsłynniejszych miejsc związanych z rodeo jest Calgary Stampede, gdzie odbywa się wiele konkurencji. Do najbardziej widowiskowych zaliczane są wyścigi "wozu z żywnością", kiedy zaprzęg czterech koni ciągnie z dużą prędkością tradycyjną polową kuchnię. Fascynujące są też zawody, w których zadaniem dosiadających konie jest złapanie młodych wołów (tzw. campdrafting).
Innymi sportami hippicznymi mogą być sporty drużynowe. We Francji popularna jest koszykówka rozgrywana z grzbietów końskich. W wielu krajach doskonałą zabawę stanowi szybkie polo, polegające na uderzaniu małej piłeczki drewnianym młotkiem.
Koń od tysięcy lat zajmuje ważną pozycję jako zwierzę użyteczne człowiekowi. Zgodnie z ludzkimi potrzebami zmieniały się np. sposoby jego zachowania. To m. in. miłość do zwierząt zawsze kierowały ludźmi, którzy chętnie z nimi eksperymentowali i obcowali.
W historii koni i ludzi zaobserwować można nietylko głęboką miłość, ale niestety też ich bezlitosne traktowanie, a nawet zagładę.

Wyjaśnienie najważniejszych skrótów obowiązujących w sportach konnych:

IMPREZY KRAJOWE
ZOO
zawody ogólnopolskie oficjalne
ZO
zawody ogólnopolskie
MP
mistrzostwa Polski
KPP
klubowy puchar Polski
Ms
mistrzostwa strefy
MO
mistrzostwa okręgu
ZS
zawody strefowe
 
 
KATEGORIE WIEKOWE STOSOWANE W SPORTACH KONNYCH
J
juniorzy
MJ
młodzi jeźdźcy
 
 
IMPREZY MIĘDZYNARODOWE

CAIO
międzynarodowe oficjalne zawody w powożeniu
CAI
międzynarodowe zawody w powożeniu
CCIO
międzynarodowe oficjalne zawody we WKKW
CCI
międzynarodowe zawody we WKKW
CDIO
międzynarodowe oficjalne zawody w ujeżdżeniu
CDI
międzynarodowe zawody w ujeżdżeniu
CSIO
międzynarodowe oficjalne zawody konne w skokach przez przeszkody
CSI
międzynarodowe zawody konne w skokach przez przeszkody
CVIO
międzynarodowe oficjalne zawody w woltyżerce
CVI
międzynarodowe zawody w woltyżerce
CEIO
międzynarodowe oficjalne zawody w rajdach długodystansowych
CHI
międzynarodowe zawody konne
CEI
międzynarodowe zawody w rajdach długodystansowych

 

POLO
Polo jest najszybszą grą zespołową świata. W swojej obecnej postaci rozwinęło się w Indiach, do Europy trafiło za pośrednictwem Anglików. Gra zdobyła szczególną popularność w Ameryce Południowej, a krajem gdzie hoduje się jedne z najlepszych kuców do polo jest Argentyna. Gra toczy się pomiędzy dwiema drużynami po czterech graczy, na boisku o wymiarach 274x182m., z bramkami po obu stronach. Celem gry jest wbicie piłki uderzanej specjalnymi młotkami do bramki przeciwnika
RODEO
Wiele barwnych widowisk tego typu obejmują takie tradycyjne elementy jak: ujeżdżanie koni, łapanie cielaka na lasso. Rodea są organizowane w: USA, Kanadzie i Australii.



POWOŻENIE
Powożenie to jeszcze jedna starożytna dyscyplina sportowa, której popularność przygasła może nieco, gdy samochód uczynił z niej umiejętność stosunkowo rzadką. Podobnie jak w większości dyscyplin zakładających współzawodnictwo istnieje wiele różnych klas, w których zmagać się mogą entuzjaści powożenia- od zaprzęgów jednokonnych poprzez wyścigi par i tandemów, po zaprzęgi cztero lub sześciokonne. W Europie można czasem zobaczyć powóz zaprzężony nawet w dwanaście koni.

WYŚCIGI WYTRZYMAŁOŚCIOWE
Wyścigi wytrzymałościowe, czyli długodystansowe (zwane też maratonami), są dyscypliną szczególnie popularną w USA i Australii. Walka toczy się nie tyle z innymi końmi i jeźdźcami, co z samym sobą. Celem wyścigu jest przede wszystkim jego ukończenie bez przemęczenia konia. Jedną z najsłynniejszych imprez amerykańskich jest Puchar Tevisa- jednodniowy wyścig na dystansie 160km., rozgrywany w górach Sierra Nevada w Kalifornii
MYŚLISTWO
Myślistwo jest bez wątpienia sportem, choć bez elementu współzawodnictwa. Myślistwo pozostaje bardzo popularnym sportem na łonie przyrody, choć jako forma rozrywki staje się w coraz większym stopniu przedmiotem kontrowersji i nieraz gwałtownych ataków ze strony przeciwników. Łowy na lisa zaczęły się na dobre w XVIII wieku, teraz są one powszechne także w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Właśnie tam wielu myśliwych funduje sobie do tego gromadę psów. 



WYŚCIGI PRZEŁAJOWE
Biorące udział w wyścigu przełajowym wierzchowce ścigają się na trasie z naturalnymi przeszkodami. Sport ten rozwiną się w Irlandii, kraju o wielkich tradycjach jeździeckich. W Ameryce wyścigi przełajowe rozpowszechniły się na przełomie XVIII i XIX wieku w stanie Maryland. Wielka Narodowa, organizowana każdej wiosny w Aintree na północy Anglii, jest przypuszczalnie najsłynniejszym wyścigiem świata.

WYŚCIGI ZAPRZĘGÓW
Wyścigi zaprzęgów są w Ameryce niewątpliwie najstarszą formą wyścigów konnych. Ponieważ jednak wywodzą się one z organizowanych nieformalnie wyścigów koni roboczych, sport ten nieco podupadł gdy rozpowszechniły się samochody, a pogłowie koni roboczych drastycznie spadło. Wyścigi te są także popularne w wielu innych krajach: USA, Nowej Zelandii, Francji, Włoszech, Niemczech, Holandii, Rosji i krajach skandynawskich.

WYŚCIGI
Spośród wszystkich sportów konnych to właśnie wyścigi- zwłaszcza po torach płaskich przyciągały na całym świecie przedstawicieli elit i najwyższych warstw.  Wyścigi trzylatków cieszą się zapewne największą sławą w skali międzynarodowej. Pozostałe klasyczne gonitwy Angielskie to Oaks otwarta wyłącznie dla klaczy do czwartego roku życia. Oraz Sant Leger otwarta zarówno dla młodych ogierów jak i klaczy rozgrywana corocznie w Doncaster. 

WKKW
Wszechstronny konkurs konia wierzchowego WKKW (nie mylić z Wszechstronnym Konkursem Krowy Wysokomlecznej)- można określić jako największą próbę umiejętności i wytrzymałości w jeździectwie. Od koni wymaga on szybkości, skoczności, odporności i posłuszeństwa. Od jeźdźca wszechstronnej wiedzy, zdolności i umiejętności, a od obu- wspaniałej kondycji. WKKW łączy w sobie trzy różne dyscypliny jeździeckie: ujeżdżanie, próby w terenie- w tym jazdę przełajową i pokonywanie przeszkód naturalnych oraz skoki.

KOŃ WOJSKOWY
Koń zajmuje od dawna poczesne miejsce w sztuce wojennej. Wykorzystywany był na wojnie przez wszystkie kultury świata.  Już Nubijczycy w czasach starożytnego Egiptu używali koni na polu bitwy. Grecy dosiadali konie na długo przed wynalezieniem strzemion.  W dzisiejszych  czasach rola kawalerii ogranicza się przede wszystkim od ceremoniału wojskowego. Formacje Gwardii Królewskiej stanowią eskortę królowej podczas wszystkich uroczystych obchodów, wykonując ponadto obowiązki wartownicze.

KOŃ POLICYJNY
W większości krajów świata delikatne i trudne zadanie, jakim jest kontrola nad tłumem, wykonywane było początkowo przez  miejscowe straże. Skuteczniejszym rozwiązaniem jednak okazały się policje konne. W Londynie konie używane przez policję w granicach miasta i na obszarze Wielkiego Londynu uczestniczą co roku w listopadzie w galowym pokazie z okazji wyboru burmistrza. Otwierają tam i zamykaj barwną paradę. Każdy z koni odświeża co roku swoje umiejętności, przechodząc kurs w kwaterze głównej policji. W Polsce również została wprowadzona w życie konna policja. Sądzę, iż jest to wspaniała sprawa ponieważ konie są zdolne penetrować obszary nie dostępne dla samochodów i są zdrowsze dla otoczenia od motorów. Najsłynniejszą konną policją na świecie jest Królewska Kanadyjska Policja Konna.

NA RANCZO
Na typowym ranczo hoduje się na obszarze ponad 8000 hektarów około 250 sztuk bydła. Pastwiska nie są zawsze dostępne dla samochodów, a gdy trzeba zagonić bydło jedynym ratunkiem jest niezastąpiona jazda konna. Konie kowbojskie są zwykle drobne ok. 152cm, zrównoważone i rozsądne. Do roli zaganiaczy bydła nadal używa się koni rasy quarter ze względu na ich łagodność. Zasadnicze znaczenie ma wytrzymałość kopyt, gdyż konie nie są podkuwane. Powinny też same uważać na dziury i inne pułapki, a co najważniejsze muszą umieć przewidywać reakcje krów.

GWIAZDY EKRANU
Konie stanowią ważny składnik współczesnego przemysły filmowego. Niewiele jest zwierząt które potrafiłyby dorównać najsłynniejszym końskim gwiazdom takim jak Trigger, Champion czy Silver. Mówi się, jeden dobrze wyszkolony koń jest wart 50 statystów. Od większości koni występujących w filmach wymaga się jedynie spokojnego charakteru, by mogli go dosiadać aktorzy bez większego doświadczenia jeździeckiego. Czasem koń musi także być opanowany w tłumie i podczas wystrzałów. Najbardziej cenioną umiejętnością konia jest umiejętność padania lecz koń nie może zrobić krzywdy sobie ani jeźdźcowi.

KONIE CIĘŻKIE
Szajry, perszerony, konie rasy suffolk i klejsdele czy też ardeny na całym świecie są wykorzystywane aby ciągnąć dwu- i czterokołowe wozy, bale drewna, a nawet pługi w Ameryce Północnej i Europie. Obecnie w USA większość robót polowych wykonują traktory, to drobne farmerzy nadal przekonują się, że dobry koń potrafi zastąpić cuda techniki. Na obszarach wiejskich w krajach słabo rozwiniętych transport osobowy i towarowy w dalszym ciągu oparty jest na koniach. Siwe szajry są dużą atrakcją podczas dorocznych pokazów z okazji wyboru "Konia roku"

TURYSTKA I REKLAMA
Trudno o lepszy relaks podczas wakacji nad gorącym morzem niż konny spacer piaszczystą plażą. Moim zdaniem prawdziwy cel konia to rekreacja, na grzbiecie tych wspaniałych zwierząt można wspaniale wypocząć. W wielu krajach popularne jest też zarabianie pieniędzy obwożąc turystów po mieście. Malowane w wesołe kolory pojazdy zaprzężone dorodnego rumaka , a czasem parę lub czwórkę- reklamują  niejedną firmę podczas różnych festiwali, a czasem nawet na co dzień. Konie występują niekiedy w telewizyjnych reklamach. Osobiście znam nawet pięknego kona który występował w polskiej reklamie "Atlasu".

W CYRKU
Przepięknie prezentują się konie na cyrkowej arenie. Nienagannie przygotowane konie cyrkowe, przystrojone w połyskliwe ozdoby wspaniałe pióropusze witane są zawsze z entuzjazmem przez publiczność na całym świecie. Najpiękniejsze konie posiadają dwa cyrki: Billy Smarta i braci Ringling mają oni sporo lipicanerów i arabów. Ja osobiście nie lubię części cyrku z udziałem zwierząt. Moim zdaniem przymusowy trening dzikich zwierząt powinien być zakazany (tyczy się to również koni). Pomijam naturalnie psy ponieważ człowiek zdążył tak niesamowicie ujarzmić te zwierzęta, że są one naprawdę domowymi pupilami. Moim zdaniem Towarzystwo Ochrony Zwierząt powinno zainteresować się bardziej cyrkami, ponieważ nie potrafię uwierzyć, że każdy zwierzęcy trener zawsze osiągnie swój wynik, opierając się w swojej pracy wyłącznie na zaufaniu i przywiązaniu zwierzęcia nie zaś na okrucieństwie.

NAWYKI I NAROWY



Na długotrwałe zamknięcie w boksie konie reagują na ogół ze stoickim spokojem. Systematycznie poszukują jadalnych źdźbeł słomy, porozumiewają się bezgłośnie z sąsiadem, wyglądają na zewnątrz - jeżeli akurat mają po temu sposobność - wybiegają myślą w dal, albo drzemią pozostawiwszy którąś z zadnich nóg w pozycji spoczynkowej. Zdarzają się także różne typowe i niemiłe reakcje koni na ciągłe lub długotrwałe zamknięcie. Lekko podrażnione konie, które swoje napięcie chcą odreagować, a nie mogą, popadają w złe nawyki.

Obgryzanie: Niektóre konie nie zadowalają się ostatnim źdźbłem słomy, lecz ogryzają wszystko co nie jest zamontowane na stałe, a szczególnie elementy drewniane. Zdarzają się także specjaliści, którzy odkrywają coraz to nowe zabawy; jak najlepiej naostrzyć zęby o kratę, jak hałasować zamknięciem drzwi (tak, by je przy tym otworzyć) i wiele podobnych. Konie żyjące na swobodzie zajęte są jedzeniem do 20 godzin. Konie sportowe mieszkające w boksach spożywają swoją paszę w 3 - najwyżej 4 godziny. Resztę czasu muszą zagospodarować czynnościami zastępczymi. Ogryzanie, zwłaszcza drewna, jest uciążliwe, ale całkiem normalne. Takie specjalne zachowanie wskazuje przy okazji na wady w żywieniu - najczęściej jednak jest tylko objawem znudzenia.
Takim koniom, można zaproponować zajęcia alternatywne. Szczególnie w okresie zimowym konie lubią dostawać do gryzienia kawałki gałązek. Drewniane części zagrożone ogryzaniem można zaimpregnować (używając do tego środków ekologicznych). Pomysłowi producenci artykułów jeździeckich proponują od paru lat specjalną zabawkę dla koni: plastykową piłkę, którą można zawiesić na specjalnym uchwycie. Ten sam cel odniosą różne samodzielnie ?zmajstrowane" zabawki, np. umieszczenie kawałka ruchomej gałęzi na wysokości głowy konia, którą może on ogryzać, rwać czy ciągnąć. W każdym razie powinna to być gałąź bez drzazg i ostrych zakończeń, gdyż mogą być one niebezpieczne dla końskich oczu.

Grzebanie: Jedną z bardziej uciążliwych wad jest ciągłe grzebanie przednią nogą (nawet gdy jest objawem żebrania).
Aby pozbyć się tego nawyku wystarczy umożliwić koniowi przebywanie na wybiegu razem z innymi końmi. W ten sposób koń może wyładować swoje wewnętrzne napięcia.
 
Tkanie: Najbardziej widowiskową wadą jest tzw. tkanie. Konie bujając się rytmicznie przenoszą ciężar przodu z nogi na nogę. Taki monotonny stereotypowy ruch można zauważyć także u innych zwierząt trzymanych w niewoli, np. w ogrodzie zoologicznym lub w cyrku. Ostatecznie także i u ludzi daje się zauważyć podobne reakcje psychiczne na stres, np. w szpitalu lub w domach dziecka.
Chcąc oduczyć konia tkania należy radykalnie zmienić warunki chowu. Według najnowszych badań jako przyczynę tkania uważa się doznanie szoku wywołanego przez uraz lub wstrząs nerwowy. Raz nabyty nałóg bujania się w pozycji stojącej pozostaje do końca życia.

Tę, szkodzącą przednim kończynom, wadę można zahamować przez umożliwienie koniowi przebywania na wybiegu. Na swobodzie bowiem konie nie tkają, zwłaszcza gdy znajdują się w towarzystwie innych koni.
 
Łykawość: Jedną z najbardziej rozpowszechnionych wad wśród koni jest łykawość. Nie bez powodu należy ona do tzw. wad zwrotnych przy zakupie koni. Zamiast przez cały czas chrupać paszę konie tykają powietrze. Z początku potrzebują stałego oparcia dla siekaczy: krawędź żłobu, drzwi od boksu, krata czy jakikolwiek słupek ogrodzeniowy w zupełności im wystarczy. Łykawość uzależnia - rozwijając się potem w łykanie bez podparcia. Łykawości nie można oduczyć. Właściwy chów z wieloma urozmaiceniami może spowodować wstrzymanie nałogu, np. specjalny rzemień zapinany na gardle powoduje ból przy tej czynności - co jest sposobem niezbyt miłym dla konia. Łykawość w dłuższym okresie przynosi jednak szkody i zagraża układowi pokarmowemu zwierzęcia.



 

 Ostatecznym sposobem, nie dającym jednak stuprocentowej gwarancji powodzenia, jest operacyjne usunięcie odpowiedniego mięśnia szyi niezbędnego w łykaniu.  | Łykawość zalicza się do wad zaraźliwych. Właściciel konia musi dobrze się zastanowić czy powinien konia z widoczną łykawością wstawiać do stajni pośród innych koni.
 Nie jest jednak naukowo dowiedzione, że konie uczą się tej wady podpatrując się wzajemnie. Raz nabyte przyzwyczajenie zakorzenia się u konia niezwykle mocno.

NAROWY
Do narowów zaliczamy różnego rodzaju nienormalne zachowania się konia jak: wierzganie i kąsanie, płochliwość, podskakiwanie, niechęć do podawania kończyn, stawanie dęba, ponoszenie, przyciskanie do bandy, grzebanie, niepokój i obrona przed nakładaniem uzdy i siodła, a także przed dosiadaniem. Takie narowy są często wywoływane przez złe traktowanie człowieka i nieprawidłowe reagowanie na pomoce. Choć czasami trafiają się też wyjątkowo złośliwe konie.

Do często występujących wad koni zaliczamy:
• twardy, martwy pysk
• sztywną potylicę (przy zbyt gwałtownym temperamencie
• chodzenie za wodzą
• kładzenie się na wodzy
• podkłusowywanie w stępie, caplowanie
• wadliwe zgięcie szyi (za 3 kręgiem)
• zbyt krótki i pospieszny chód (przy zbyt gwałtownym temperamencie)
• skrzywienie
• wysunięty język, uciekający język
• rzucanie głową
• jelenia szyja
• chodzenie ponad wodzą
• uciekanie grzbietem (przy zbyt gwałtownym temperamencie lub słabym grzbiecie)
• usztywnienie jednej lub obydwóch kończyn tylnych
• kładzenie się na łydkę
• utrata energii ruchu naprzód

ZACHOWANIA



Konie to zwierzęta stadne, więc najlepiej czują się mając przy sobie osobnika tego samego gatunku, z którym mają dobry kontakt.

SPOSÓB POROZUMIEWANIA SIĘ

Konie "rozmawiają" ze sobą za pomocą rżenia, sapania, parskania i kwiczenia. Parskają gdy są zadowolone. Natomiast kwiczą często gdy zdenerwuje je inny koń i np. próbują go kopnąć.
Porozumiewają się też za pomocą dotyku, wzajemnie się obwąchują.
Gdy konie znają się i lubią często nawiązują kontakt nosami, gdy są sobie obce czasem stukają kopytem o ziemię wyrażając niepokój, gdy się nie lubią kładą uszy, gryzą się, kopią.

 



INNE ZACHOWANIA, NAWYKI

Konie okazują sobie uczucia w wielu sytuacjach. Jedną z nich jest wzajemne podgryzanie się w okolicach kłębu. Konie nie robią sobie wtedy żadnej krzywdy, wręcz przeciwnie, to tylko oznaka tego, że się lubią.

 

Konie czasem też wzajemnie odganiają się ogonami od much. Wyświadczają sobie wtedy sporą przysługę.

Konie uwielbiają się tarzać. Sprawia im to ogromną przyjemność, ale jeśli koń robi to bez przerwy, należy skonsultować się z weterynarzem.

 

Często, i podczas zabawy, i podczas walki, konie stają dęba. Zdarza im się też to robić mając na grzbiecie jeźdźca. Koń staje dęba gdy tylne nogi ustawia w rozkroku, by lepiej utrzymać równowagę, i staje na nich. Podczas walki uderza przednimi kopytami swojego rywala.

 

Sytuację gdy cały ciężar ciała konia oparty jest na przednich nogach, głowa jest pochylona, a tylne nogi są całkowicie rozprostowywane nazywamy wierzganiem. Koń wierzga podczas walki, ale zdarza mu się to na jeździe. Źrebaki wierzgają też z radości.

Młode konie czasem brykają czyli skaczą odbijając się jednocześnie wszystkimi nogami.

Gdy koń wyczuje jakieś niebezpieczeństwo to pierwszą jego reakcją jest ucieczka, a gdy dojdzie do walki rumak staje dęba i wierzga.
 

KOŃSKA MOWA



Konie są zwierzętami cichymi i porozumiewają się bezszmerowo: przez mimikę, postawę ciała i ruch. Między sobą rozróżniają się nie tylko po swoim zapachu, ale także po wyglądzie zewnętrznym. Postawa ciała, wygląd sylwetki, a także wyraz oczu pozwalają każdorazowo określić nastrój przeciwnika. W ten sposób konie oceniają również nowicjusza. Dysponują wystarczającą liczbą wyrazistych znaków ostrzegawczych, które rozumie także człowiek; od stulonych uszu, przez przejściowy, imponujący kłus, aż do wysoko odstawionego ogona, co jest już sygnałem do natychmiastowej akcji.

 
Gra uszu
 Z uszu można błyskawicznie i bezbłędnie odczytać nastrój konia.

Uszy skierowane do przodu sygnalizują ciekawość bez obawy.

Położenie środkowe uszu z tendencją do przodu wskazuje stan normalny.

Uszy położone w do tyłu są wyraźnym ostrzeżeniem dla dwu- lub czworonożnego przeciwnika.

Żywa gra uszu sygnalizuje na co w danym momencie zwrócona jest uwaga konia.

Uszy sztywne wyrażają uczucia niemiłe oraz strach.

Ciekawostką biologiczną są uszy obwisłe, luźno kołyszące się z góry na dół.

 
Wyrazistą mimikę koni można bardzo łatwo odczytać. I tak analizując rysunek:

1. ostrzeżenie
2. zainteresowanie
3. strach
4. ospałość
5. zmęczenie
6. podniecenie
 
Kiedy spotykają się dwa konie, to wystarczy gra ich ciał, aby zademonstrować swoją pozycję w hierarchii stada. Konie wykazują przychylne usposobienie do siebie przez cierpliwość oraz wzajemne dotykanie. Także chętnie razem, głowa przy głowie, skubią trawę. Ulubionym zajęciem zaprzyjaźnionych koni jest drapanie się zębami, rozczesywanie grzywy, czy podskubywanie zadu albo kłębu (patrz rysunek obok). Tylko wśród dobrze zaprzyjaźnionych koni można zauważyć jak jeden wykorzystuje poruszający się ogon drugiego do odganiania much.Gdy konie są poruszone wydają wtedy odgłosy zadowolonego parskania i cichutkiego powitalnego rżenia. Jednak rytuał powitalny dwóch koni obcych wyraża się głośnym kwikiem.





W skrócie
  • Konie są zwierzętami cichymi. Głośno porozumiewają się tylko w momencie wzburzenia.
  • Rżenie jest intensywnym apelem dla swoich pobratymców. Ogier rży do klaczy, klacz na swoje źrebię, koń żegna rżeniem towarzysza ze stajni.
  • Rżenie odbywa się za pomocą nozdrzy.
  • Niektóre konie do powitania używają swego rodzaju bezgłośnego rżenia; inne cichego parskania. Tak reagują też na inne znajome konie, zaufanych ludzi lub wózek z owsem.
  • Poruszenie sygnalizowane jest mocnym parskaniem, które przy niedwuznacznym oburzeniu wzrasta do głośnego rżenia.
  • Ostry kwik jest dobitnym ostrzeżeniem dla natręta.
  • Rzadki, lecz imponujący, podobny do głosu drapieżnika jest ryk walczących ogierów.
  • Ciche rżenie i zadowolone parskanie sygnalizują odprężenie i stan zadowolenia.
  • Ból wyrażany bywa zwykle rzadko - konie cierpią milcząc...
 
Zamiatanie ogonem i grzebanie nogami - koń jest zdenerwowany albo po prostu gryzą go owady

Parskanie - koń boi się, płoszy

Ogon wciśnięty miedzy pośladki - zwierzakowi jest zimno lub za chwilę kopnie (!)

Ogon uniesiony - koń jest podniecony

"Położone" uszy - koń jest zły, może ugryźć

Przyspieszone tętno, oddech, chrapanie i pokazywanie białek oczu - objawy lęku

PIELĘGNACJA



 
SPRZĘT DO CZYSZCZENIA KONIA


 

 
ZAWIĄZYWANIE BEZPIECZNEGO WĘZŁA
Przed przystąpieniem do czyszczenie konia musisz go najpierw przywiązać. W stajniach są zazwyczaj specjalnie do tego przeznaczone belki (koniowiązy) lub uchwyty na ścianie. Do uwiązywania konia służy specjalny, bezpieczny węzeł. Dlaczego bezpieczny? Ponieważ gdy zajdzie taka potrzeba pociągnięciem za jeden koniec sznura możesz odwiązać konia. A oto jak się zawiązuje taki węzeł:
 

 

 
 
1. Do jednego z końców uwiązu przyczepiony jest kantar. Wolny koniec przełóż przez pierścień (w przypadku uchwytu na ścianie), a potem zagnij uwiąz w sposób pokazany na pierwszym zdjęciu.
2. Przewlecz koniec liny przez wcześniej zrobioną małą pętlę, zaś drugi koniec trzymaj w prawej ręce.
3. Przełóż koniec liny z powrotem przez pętlę i delikatnie zaciągnij węzeł.
By rozwiązać węzeł pociągnij za jego wolny koniec.

Pamiętaj by nie używać żadnego innego węzła (np. supła), ponieważ w nieprzewidzianej sytuacji możesz mieć problem z rozwiązaniem go!
 
CZYSZCZENIE KOPYT
Pielęgnację konia zaczynamy od wyczyszczenia kopyt.
Należy złapać go za nogę w okolicy pęciny i powiedzieć "noga" lub "daj nogę" (w różnych stajniach się inaczej mówi).
Kopyto czyścimy kopystką wokół tzw. strzałki. Uważaj, szczególnie przy czyszczeniu rowka strzałkowego, by nie zranić konia.
Tak samo postępuj z innymi kopytami.
W przypadku czyszczenia tylnych kopyt złap konia w okolicy pęcin i wyciągnij nogę lekko ku tyłowi. Dzięki temu rumak nie będzie miał jak Cię kopnąć :), a o atak ze strony drugiej nogi się nie obawiaj :).


 

 
CZYSZCZENIE SIERŚCI
Kiedy kopyta mamy już czyste przystępujemy do czyszczenia sierści konia. W tym celu używamy szczotki włosianej i zgrzebła, które służy do oczyszczania szczotki.
Czyszczenie zacznij za uszami konia i zgodnie z układem sierści szczotkuj szyję, kłodę i nogi po obu stronach.


 

 
Pamiętaj o tym by co jakiś czas wyczyścić szczotkę o zgrzebło. W tym celu należy przesunąć zgrzebło po włosiach szczotki. Potem postukaj zgrzebłem o ziemię by strzepnąć z niego bród osiadły podczas czyszczenie\a szczotki. Obydwie te czynności rób daleko od konia.


 

 
ROZCZESYWANIE GRZYWY I OGONA
Najpierw rozplącz ogon, a następnie delikatnie rozczesuj go szczotką do włosia. Pamiętaj by przy tej czynności stać z boku, a nie z tyłu konia, by ten nie mógł Cię kopnąć.
Następnie, za pomocą specjalnego grzebienia, delikatnie rozczesz grzywę i grzywkę.


 

 
PRZEMYWANIE
Za pomocą gąbki przetrzyj nozdrza i oczy konia. Łagodnie przemyj oczy, potem wyciśnij gąbkę i przetrzyj nozdrza i pysk. Po tej czynności wypłucz gąbkę. Osobną gąbką przetrzyj odbyt konia. Następnie umyj gąbkę i ręce.


 

 
NA KONIEC...
Zwilżoną szmatką przetrzyj całe ciało konia zgodnie z układem sierści. Dzięki temu usuniesz pozostały brud, a sierść będzie lśniąca i gładka.


 

AKCESORIA KONIA


Szczotki
 
 

    

Zgrzebła
 



Rękawiczki
   

Zbierak
   

Noże
 





Podkowy
   

Hacele
   
 

Cęgi
   
 

Grzebienie
 
 
 

KOPYSTKA
 
 

 


Napierśnik
     

Potniki
   

Derki
   
   
   
   

Kantary